نقل است شخصی از ابو القاسم حسین بن روح (از نواب خاص امام عصر) پرسید آیا حسین بن علی (ع) ولیّ خدا است ؟ گفت : آری . پرسید : آیا قاتلش دشمن خداست ؟ پاسخ داد : آری . آن شخص گفت : آیا جایز است خدا دشمن خود را بر دوستش مسلط کند ؟ ابو القاسم درپاسخ به سؤال به نقل ازامام عصر(عج) پاسخی طولانی داد که خلاصه آن چنین است:
خداوند مستقیمابا بندگان سخن نمی گوید بلکه ازطریق رسولانی با آنان سخن می گوید که باید ازجنس خود مردم باشند ؛ زیرا اگر چنین نبود مردم ایشان را نمی پذیرفتند از سوی دیگر اگر رسولان بشر بودند ولی توانایی هایی فراتر از دیگر انسان ها نداشتند باز مورد پذیرش مردم قرارنمی گرفتند لذا خداوند ایشان را مجهز به انواع معجزات کرد. ولی با وجود معجزات ، لطف و حکمت خدا اقتضا می کرد که انبیا گاه غالب و گاه مغلوب باشند چرا که اگر همیشه غالب بودند و دچار فتنه ها وگرفتاری ها نمی شدند مردم ایشان را به عنوان معبود پرستش می کردند و از طرفی مردم اسوه ای برای صبر بر سختیها و آزمایشات نداشتند . بحار الانوار-ج 44-ص 361

روایت شده شخصی از امام صادق(ع)درمورد آیه شریفه “وماأصابکم من مصیبة فبما کسبت ایدیکم و یعفو عن کثیر” سؤال کرد ؛ امام فرمودند : ” آیا گمان می کنی مصائب علی(ع) و اهل بیتش به سبب اعمال خودشان بوده است حال آنکه ایشان معصوم بوده اند؟ همانا رسول خدا(ص) هر روز وهرشب صدبار توبه واستغفار می کرد بی آنکه گناهی مرتکب شده باشد ، خداوند دوستانش را بدون آن که مرتکب گناه شده باشند دچار مصیبت ها می کند تابه آنها اجروپاداش دهد .” بحار الانوار-ج44-ص362